Το παιδί μου δεν τρώει!

από την Όλγα Μάντη, MSc σχολική & εξελικτική ψυχολόγο

Οι δυσκολίες στη λήψη τροφής κατά τη βρεφική και πρώτη παιδική ηλικία ανησυχούν αρκετές μητέρες.

Συχνά παρουσιάζονται  μετά από τον αποθηλασμό, μια αλλαγή στο διαιτολόγιο, την προσθήκη νέων τροφών, μια ίωση. Εμφανίζονται ως μια παθητική ή ενεργητική άρνηση του βρέφους ή του μικρού παιδιού να δεχτεί την τροφή που του προσφέρει η μητέρα του.

            Πιο συχνή είναι η ενεργητική άρνηση του παιδιού, που φέρνει  καταστάσεις εκνευρισμού και έντονες συγκρούσεις ανάμεσα στη μητέρα, η οποία δοκιμάζει τα πάντα για να κάνει το παιδί να φάει, και στο παιδί που αρνείται πεισματικά. Η αντιδραστική αυτή συμπεριφορά του παιδιού προκαλεί ιδιαίτερα έντονο άγχος στη μητέρα, ανησυχία για τη σωματική του ανάπτυξη και απογοήτευση γιατί το παιδί αρνείται την τροφή που του προσφέρει.

 Αυτή η συμπεριφορά συνήθως εκφράζει μια αντίδραση προς τη μητέρα κυρίως, (που μπορεί να έχει σχέση με το αναπτυξιακό στάδιο που βρίσκεται το παιδί ή μπορεί να σχετίζεται με δυσκολίες στη σχέση μεταξύ των δύο) και όχι τόσο πραγματική έλλειψη όρεξης για φαγητό. Ωστόσο, πριν αποφανθεί κανείς για αυτό, χρειάζεται να αποκλειστούν ιατρικοί λόγοι στους οποίους μπορεί να οφείλεται, όπως η δυσανεξία σε συγκεκριμένες τροφές ή κάποια ιατρική νόσος. Σε κάποιες περιπτώσεις, η ανορεξία μπορεί να αποτελεί επίσης, σύμπτωμα μιας πιο  γενικευμένης ψυχικής δυσκολίας.

Στην απλή μορφή της η δυσκολία υποχωρεί όταν κατευναστεί το άγχος της μητέρας, σταματήσει η πίεση και αλλάξει η στάση προς τη διατροφή γενικά.

Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι έχει βρεθεί ότι οι συγκρούσεις γύρω από το θέμα της διατροφής και  οι μάχες την ώρα του φαγητού κατά την παιδική ηλικία συνδέονται με τη διάγνωση της ανορεξίας στην εφηβεία και στην αρχή της ενήλικης ζωής.

            Γι’ αυτό το λόγο είναι σημαντικό όταν η δυσκολία παραμένει και η ώρα του φαγητού γίνεται ολοένα και πιο δραματική, οι γονείς να απευθύνονται σε κάποιον ειδικό που θα μπορέσει να βοηθήσει, όπως ένας παιδίατρος ενημερωμένος για θέματα διατροφής και ένας ψυχολόγος ή παιδοψυχίατρος.

Πηγές:

Λαζαράτου Ε. Από την βρεφική ηλικία στην ενήλικη ζωή: Η αναπτυξιακή πορεία της ψυχογενούς ανορεξίας, Εγκέφαλος.

Σουμάκη Ε. Διαταραχές διατροφής. (http://www.youthhealth.gr/gr/documents/sem_diatrofikesdiataraxes2.pps).